De woorden die ik wil schrijven hangen al dagen als taaie stroop in mijn hoofd. Er zijn zoveel leuke dingen gebeurd maar daartussen of daaronder ligt de pijn die steeds maar toeneemt en me mijn bewegingsvrijheid ontneemt. Dit was bijna een week geleden nog niet zozeer het geval en noemde ik de radiotherapie een geslaagd offensief.
De prikkels in mijn middel- wijsvinger en duim zijn de hele dag voelbaar, de zenuwpijn is progressief en is 24/7 aanwezig. Tijdens een logeerpartij bij Skatje kon ik 's nachts niet liggen zonder helse pijn. Ieder uur ben ik rechtop gaan zitten en heb ik mijn vingers proberen weer normaal te laten functioneren door ze te masseren. Na vele snufjes morfine heb ik me erbij neergelegd dat ik me er juist niet bij kon neerleggen. Ik heb beneden op de bank geprobeerd zoveel mogelijk een 45 tot 90 graden houding aan te nemen en nog enige uren rust te vinden. 
De Zwarte markt was ons doel voor de zaterdag. Skatje en ik hadden ons al maanden op verheugd om die als duo op onze geheel eigen wijze tegemoet te treden. Als iets mij en hem tot een succesvol koppel maakt, is het wel ons bizarre gevoel van humor. Niets blijft onopgemerkt en eenmaal samen ontspruiten er de meest rare fantasieën en verhalen. We delen onze liefde voor meubels en voor stoffen. Ooit hebben we de meubelstoffeerderij van onze leraar op de meubelvakschool draaiende gehouden terwijl onze baas regelmatig diep in het glaasje keek. We hebben tijdens het in leven houden van de onderneming ontiegelijk veel lol gehad en veel geleerd (genoeg om nu zelf een eigen bedrijf te beginnen).
Op vele duizenden vierkante meters zijn op de Zwarte markt marktkramen waar onvoorstelbaar veel smakeloze troep verkocht wordt. Het heeft allemaal een hoog Oh, oh, Cherso-gehalte. Tussen al deze plastic zooi en namaak Louis Vutton is hier en daar wel wat bruikbaars te vinden. Voor de tweeling heb ik prachtige laarzen gekocht en voor een geheime missie die ik over een aantal weken zal verklappen zocht ik materiaal. Die zoektocht bracht ons bij een hele bijzondere vrouw. Met een vlot Amsterdams accent en uitgedost als een oudere versie van Barbie draaide ze een aantal rommelkramen. Toen ik haar mijn missie vertelde haalde ze alles uit de kast om spullen te vinden, ze leek wel een pitbull. De vrouw babbelde vlot en al snel trokken we samen de conclusie dat we elkaar erg graag mochten. De flair waarmee zij haar business runde maakte dat ik haar enorm benijdde. Zij deed werk dat ik erg graag zou willen doen, praten, handelen en met oude/ antieke spullen in de weer zijn. Ik probeerde nog een uitnodiging bij haar los te peuteren door te zeggen dat ik met liefde een dag met haar zou willen werken, maar daar ging ze helaas niet op in.
Skatje en ik verlieten de bonte kermis met een auto vol schatten die op marktplaats op z'n minst het dubbele zullen opbrengen en misschien nog wel meer. Ik had een dag uit duizenden. Zeker  toen ik aan het eind van de dag van een Tarot-legster te horen kreeg dat ik zeer creatief ben, dat er iets is met een cursus of opleiding en tot slot dat ik een lang leven zal hebben waar de dood voorlopig niet in naar voren kwam. Ik trok een frons bij de laatste opmerking. Ik vertelde haar mijn mogelijke lot, zij gaf aan dat ik daar misschien wel verandering in aan kan brengen als ik alle energie en liefde die ik aan anderen geef, ook aan mezelf geef. Zij leeft met de overtuiging dat cellen zich iedere dag vernieuwen en ik dit proces zelf kan beïnvloeden, een mooie aanname. Ik kreeg de tip om de dvd van 'The Secret' te gaan kijken en ook nog een bepaald boek te lezen (waarvan ik de titel alweer vergeten ben). Ach waarom niet, baat het niet dan schaadt het niet. Wie weet....dan wordt het toch nog 'Conviva': voor al uw kussens en meubelstoffeer-workshops. Niets mis met dromen. Ik werd blij van haar voorspelling en ik nam haar advies ter harte. 
Thuis hadden we Jelle al een aantal dagen te logeren. Zijn zusje Femmy had hele hoge koorts en voldoende nog onverklaarbare fysieke ongemakken dat opname in het ziekenhuis de beste optie was. Sinds donderdagavond had Catootje de plaats naast haar dochter ingenomen en moest ze de verzorging van zoonlief uitbesteden, geen makkelijke situatie. Gelukkig had Arrie de energie om veel zorg op zich te nemen. Ik kon helaas met mijn toegenomen pijn en verminderde energie minder doen dan me lief was. Ik voelde me machteloos en heb nu echt moeten toegeven dat ik niet alles meer kan oplossen, hoe graag ik ook zou willen.
Deze week hoop ik dat de storm gaat liggen. Ik hoop dat Femmy weer snel naar huis mag, waarschijnlijk mag dat morgen. Jelle heeft dan weer zijn zus en moeder in zijn eigen vertrouwde omgeving. Ikzelf heb woensdag een spoedafspraak bij de radioloog en wens dat er een oplossing kan worden gevonden voor de aanhoudende pijn die vooral 's nachts nauwelijks te dragen is. Ik wil weer sporten en een soort van normaal ritme in mijn leven. Nu zit dat er even niet in. Typen kost moeite en mijn vingers branden. Ik droom ervan een apparaat te hebben dat mijn verhalen omzet in geschreven taal. Mijn behoefte om mijn verhaal kwijt te kunnen is groter dan de mogelijkheden die ik nu heb. Nu blijven de woorden rondzingen in mijn hoofd, ik wil ze graag vangen voordat ze ontsnappen.

Dankzij tips en zoekwerk op internet heb ik een App gevonden en een dicteerprogramma: Dragon dictation. Geweldig!