Eindelijk weer echt terug op Nederlandse bodem. Vorige week mochten de maandag en dinsdag geen naam hebben. We zijn toen alleen maar beziggeweest met opruimen van de spullen van de reis en flitsbezoeken aan ouders en de kids.
Nu ben ik er weer en zal voorlopig blijven. Ondanks het feit dat ik vind dat we qua schoonheid van de natuur nog veel kunnen leren van Australië en qua klimaat van Spanje, ben ik blij met het feit dat ik weer in mijn vertrouwde omgeving ben. Eerst vanmorgen bloed laten prikken in het ziekenhuis. Daar ben ik een patiënt met een dik dossier waar hele ernstige dingen instaan. Zelf voel ik me een gezonde en zongebruinde vrouw. Met mijn Spaanse zwabberkleding (die zo mooi de extra kilo’s camoufleren) wandelde ik opgewekt door het ziekenhuis. Van mijn oncologisch verpleegkundige kreeg ik de opmerking dat ik een mooi koppie heb. Ik brabbelde nog even over het feit dat ik het wel een bolle kop vind, maar nam het compliment graag aan.
Vervolgens ben ik naar Laakkwartier gereden om daar bij ‘Beauty Salon Ramona’ mijn wenkbrauwen op Iraanse wijze (met touwtjes) te laten epileren en modeleren. Een voordeel van chemotherapie is het feit dat ik niet naar de kapper hoefde. Geen haar, geen wenkbrouwen, a full Brazilian all over my body. Voor wie niet weet wat het is, adviseer ik te googelen (Google). Maar nu is mijn haar weer aan het groeien en wil ik er weer fatsoenlijk uitzien.
Vlakbij de beauty salon ligt de Willem Dreesschool. De school waar Kokkie werkt en ik zoveel jaren met veel plezier gewerkt heb. Ik besloot in een opwelling de school te bezoeken. Zodra ik kinderen op een schoolplein zie begint mijn juffenhart weer te kloppen. Wat is het toch heerlijk om met kinderen te werken en ze iets te leren. Wat kan ik leerkrachten benijden om de band met hun leerlingen. Zij zijn zo ongelooflijk belangrijk in het leven van het kind, ze staan vaak op het erepodium naast de ouders. Ik hoop van harte dat ze (de leerkrachten) zich daarvan bewust zijn. Kinderen kan je maken en breken. Ik heb even twintig minuten in de klas gezeten bij mijn vriendin. Er is een warme band voelbaar tussen haar en de kinderen, zij weet waar het om gaat en heeft haar taak begrepen.
Om mijn dag compleet te maken ben ik bij mij ouders langsgegaan. Zij hebben tijdens mijn (onze) afwezigheid de honneurs waargenomen. Mijn vader heeft als een beul gewerkt en kan dat ook nog erg goed. Ik kom uit een gezin van ‘niet lullen maar poetsen’. Grappig is dan ook de vraag van mijn vader of ik het de komende tijd iets rustiger aan wil doen. Uit welk hout denkt hij dat ik gesneden ben?
Nu ik Australië en Spanje achter de rug heb wil ik nieuwe plannen in het vooruitzicht hebben. Wat is een mens zonder doelen? Ik zie ze wel eens lopen, nou ik kan je zeggen dat ik het geen fraai uitzicht vind. Op maandag 22 juli zitten alle partijen voor mijn ‘oncosportplan’ rond de tafel, ikzelf , de sportschoolmanagers (Rijswijk en Den Haag) en de mensen van ‘Bewegen tegen kanker’ van het MCH. Volgende week wordt er een interview met foto gemaakt voor het landelijk blad van Sportcity en daarin kan ik alvast een tip van de sluier oplichten over het plan. De naam voor het sporten voor mensen met de diagnose kanker moet beter gaan klinken dan ‘oncosport’. Maar ik laat me graag inspireren door de bijdrage van anderen.
Na mijn bezoek aan mijn ouders ben ik voor het eerst sinds een half jaar weer naar de kapper geweest. Het meisje dat me knipte begreep dat er het een en ander in model moest worden gebracht en had zelf een haarstijl die me goed beviel (Pink kapsel). Tijdens het knippen viel me op dat er een tekst in sierletters op haar onderarm stond getatoeëerd. Ik vroeg haar wat er stond. ‘What doesn’t kill you, makes you stronger’ citeerde ze. Goh, dat zette me even aan het denken. Mooie tekst zei ik. ‘What kills you, makes you stronger too’ zei ik tegen haar. Ze was gelukkig niet geschrokken, ze knikte bevestigend.