De donkere dagen gaan vanaf nu alleen maar langer en lichter worden, wat een heerlijke gedachte. De kerst is voorbij, onze dagen zijn rustig verlopen. We hadden geen grootse plannen en zo is het ook geweest. Mijn ouders, met name mijn vader, hebben een diner aan huis geleverd en dat kwam prima uit. Ik kan dan op elk willekeurig tijdstip op de bank klimmen om te rusten. Wat ben ik blij dat we het meubelstuk in 2009 bewust hebben aangeschaft om toentertijd uit te kunnen rusten van de chemo's die ik zou gaan krijgen. Ik weet nog dat de verkoopster (Vera) bijzonder aardig was. Ik ben na die tijd zelfs nog een paar maal thee gaan drinken om haar op de hoogte te houden van hoe het met me ging.
Ook nu houd ik mensen op de hoogte hoe het met me gaat middels dit blog. Het is mijn hoofddoel, daarnaast houd ik ook van schrijven en dat maakt het allemaal een stuk eenvoudiger. Gek genoeg blijkt er ene 'Peter' te zijn die dit doel niet begrijpt en mij betichtte van aandachttrekkerij en vol van zelfmedelijden. Dit schreef hij in het commentaar onder mijn vorige tekst. Ik heb zijn phileine woorden inmiddels weggehaald omdat ik denk deze persoon niet persoonlijk te kennen en daardoor zijn kritiek in eerste instantie geen aandacht waardig vond. Maar toch zijn zijn woorden blijven hangen.
Ik ben even gaan twijfelen over mijn motivatie van het schrijven van mijn verhalen. Zou ik zelfmedelijden hebben? Dat geloof ik niet. Ik heb mezelf nooit beklaagd over mijn lot, dus dat punt kan ik wegstrepen. Aandachttrekkerij? Ja, dat klopt natuurlijk wel. Ik trek met mijn teksten de aandacht van misschien een vijftigtal mensen, misschien wat meer. Gelukkig krijg ik al ruim twee jaar hele positieve reacties. Van de week nog kreeg ik een persoonlijk kaartje van een lerares van de Karresschool. Een school waar ik een jaar begeleiding aan heb mogen geven aan een leuk leraressenduo. Ik was zo blij met het kaartje omdat ze met name blij was met bepaalde passages die ik ooit geschreven heb.
Er zijn zoveel 'Peters' in het leven die altijd wel iets negatiefs te zeggen hebben. Zou ik moeten zwichten voor dergelijke figuren? Moeten stoppen met schrijven omdat er iemand is die het niet aanstaat dat ik op deze manier aandacht vraag voor de manier waarop ik leef met ongeneeslijke kanker. Nee, ik ben klaar met de 'Peters' en met 'de Rijdende rechter types' die altijd wat te mopperen hebben. Ik kijk liever naar de 'Denker des Vaderlands', naar Rene Gude. Hij zit in hetzelfde vaarwater als ik en praat openlijk over hetgeen hem bezighoudt. Hij praat in het programma 'De Kist' met Kefah Allush over de naderende periode. Over het feit dat levens doorgaan, maar dat hij het zo verdomd jammer vindt dat hij daar niet bij kan zijn.
Rene Gude was meerdere malen tafelheer bij DWDD, laatst was hij ook nog 24 uur met Theo Maassen in gesprek. Ik raad een ieder aan kennis te nemen van deze bijzondere man die waarschijnlijk nog maar een maand op deze wereld zal zijn. Ik ervaar het nu al als een gemis dat deze positieve denker er binnenkort niet meer zal zijn. Het is inderdaad verdomd jammer dat hij er niet meer zal zijn, hij heeft gelijk. Weg met 'de Peters' en voort met de ‘Rene Gudes' want daar zijn er gelukkig ook heel wat van, mensen die het mooie van de wereld om zich heen kunnen zien en waarderen.
Ik wil graag op deze laatste dag van het jaar iedereen bedanken die zo lief is geweest om me te omarmen, voor de post, voor de lieve telefoontjes, voor de belangstelling via anderen. Ik heb het vrij pittig gehad in de maanden oktober en november, het waren hele donkere weken en daardoor soms lange dagen. Ik heb me op weten te krabbelen en een modus gevonden om met minder energie toch een goede kwaliteit van leven te krijgen. Ik ben mijn man, die me met zoveel geduld en liefde weet te troosten als ik het zwaar heb, bijzonder dankbaar. Ik zie hem soms ook worstelen en wil er voor hem zijn, maar soms lukt het me eenvoudigweg niet. Hij weet zich gesteund door lieve belangstellende collega's, fijn dat ze er voor hem zijn.
Halverwege het jaar verdween Schodo van het toneel. De relatie met Owen liep toen op de klippen. Ik heb haar altijd gemist en (bewust?) verzaakt de foto's die hier in huis van hen hingen te verwijderen. Rond de kerst bleek Owen weer opnieuw zijn hart te zijn verloren. Na de kennismaking met een aantal aanstaande-exen in het half jaar hiervoor, had ik een licht sceptisch gevoel over het opnieuw opvlammen van zijn hart. De dame in kwestie bleek tot mijn grote verrassing Schodo te zijn! Ik had geen mooier cadeautje kunnen krijgen. De foto's kunnen blijven hangen en ik kan gewoon mezelf blijven omdat ik me helemaal op mijn gemak voel bij deze heerlijke meid.
Ik kijk met enige zorg naar 2015. Ik wil er een mooi jaar van maken. Niet ondanks mijn ziekte, maar dankzij mijn ziekte. Ik weet dat er moeilijke tijden zullen komen en dat ik het misschien niet meer ga meemaken dat er ooit een kerstboom wordt opgetuigd. Het belangrijkste is een goed gevoel over de dingen die ik en wij doen. Ik gun een ieder een heel mooi en gezond jaar. Schroom niet om contact te zoeken, contact kent vele vormen. Ook ik neem me voor om mijn leven in het nieuwe jaar weer met mooie mensen om mij heen in te kleuren.

Een gelukkig 2015!