De terugvlucht zou een lange zit worden. We hadden zelfs twee transfers in het vooruitzicht. Natuurlijk hadden we ons deze keer goed voorbereid, we hadden onze vakantiemokken mee (gekocht omdat die uit de camper te klein waren) en noedels. Uit het vliegtuig hebben we een deken meegenomen zodat we niet op het vieze tapijt hoefden te liggen van het dramatisch slecht uitgeruste vliegveld in Guangzhou.
Tot onze grote opluchting kregen we al op Brisbane airport te horen dat de tussenstop in Beijing kwam te vervallen, wat een fantastisch nieuws. De wachttijd werd daarmee teruggebracht van zestien uur naar slechts vijf uur. Aangekomen op Guangzhou hebben we meteen contact gezocht met het thuisfront. Mijn ouders moesten in plaats van zeven uur ’s avonds ’s morgens om 5.45 present zijn.
Wat wij niet wisten is dat deze verandering in ons vluchtschema grote gevolgen had voor een hele grote groep vrienden en familie. Tijdens onze afwezigheid hadden ze een whatsapp-groep die het plan hadden gevat om ons in gezamenlijkheid welkom te heten. Nietsvermoedend dachten wij alleen mijn ouders, Karin en kids en natuurlijk Cheryl (Owens vriendin) een vroege ochtend te bezorgen.
Het eerste deel van de reis viel mee. De reis duurde een volle werkdag, maar verliep goed. Ik had vooraf al wat Oxinorm ingenomen en probeerde mijn lijf te verdoven opdat ik zittend, en liggend de reis goed zou volbrengen. Tijdens het vliegen heb ik een tweede pil ingenomen.
Eenmaal aan het laatste deel van de reis begonnen kreeg ik onwaarschijnlijk veel pijn in mijn knie. Het was alsof iemand mijn meniscus in tweeën had getrapt. Ik kon niet anders dan een derde pil innemen. Ik bereidde me al voor op veel jeuk (een soort allergische reactie op morfine), maar dat viel deze keer mee. Arnout en Owen zaten naast me en waren uiterst zorgzaam. Owen had de laatste weken van de vakantie een enorme transformatie doorgemaakt. Hij is  in alle opzichten bijzonder goed bijgedraaid.
Als ik nu terugkijk op de reis zou ik het bijna een therapeutische missie willen noemen. We hebben elkaar leren kennen, in de diepte qua emoties, in overeenkomsten en verschillen (wat zal Marzano daar blij mee zijn). Natuurlijk heb ik met mijn post-its in mijn hand een spel bedacht om de vakantie te evalueren (je bent onderwijsadviseur of je bent het niet).  Een ieder schreef op wat hij het leukste had gevonden of het spannendste, of het mooiste. Aan het einde gaf iedereen een cijfer aan de reis. Owen heeft een tien gegeven, en deze goede beoordeling was vooral te wijten aan het feit dat we elkaar beter en op een leukere manier hadden leren kennen onderbouwde hij. De doelen ten aanzien van het ontmoeten met Dale zijn dan niet helemaal verlopen zoals gewenst, maar mijn zoon heb ik verassend veel beter leren kennen en dat is vele malen belangrijker.
Verzorgd door mijn twee mannen heb ik geprobeerd zo goed mogelijk mijn draai te vinden in het vliegtuig. Twaalf uur zitten is voor niemand leuk, dus ik had het er flink zwaar mee. In onze rij zat een man die net uit de Filipijnen kwam en naar Nederland ging om te werken.  We kwamen in gesprek, de turbulentie nam toe en ook mijn hoofdpijn. Omdat de man een emotioneel verhaal aan het vertellen was ruilde ik van plaats met Owen opdat ik naast hem kon zitten om mijn hand op zijn schouder te leggen om zo mijn empathie te tonen. De combinatie van turbulentie en morfine bleek geen goed match. Terwijl ik met de man zat te praten kwam een golf van misselijkheid over me. Gelijk een tsunami kwam het vliegtuigvoedsel naar buiten en belandde in een met plastic gevoerde papieren zakje. Ik verontschuldigde me aan de man en heb gewacht tot de misselijkheid wegebde.
Eenmaal door de douane restte ons niets anders dan de tassen te pakken van de lopende band en onze entree te maken in de ontvangsthal. Niets vermoedend hoopten wij alleen maar dat mijn ouders in ieder geval wel gekomen waren op dit bizar vroege tijdstip. De deuren gingen open en gelijk een film was ons ontvangst. K.S. uit R. met een spandoek met daarop de kids geprint en een leuke tekst, maar ook de kids in levende lijve,  P.v.t.H. uit Delft met een grote buik waarin twee kleine ongeboren wonders zitten, onze ouders, ook van Arnout, schzus, Kokkie met kaasblokjes met  Hollandse vlaggetjes erin, J.M. en lief E.J. en natuurlijk Cheryl die met een snelheid van 100 km per uur in Owens armen sprong. Wat een feest om zo verwelkomt te worden, het maakt me verlegen.
Eenmaal thuis wachtte ons nog een verrassing, mijn Maatje had namelijk de badkamer in onze weken van afwezigheid verbouwd. De natste kamer van het huis zag er schitterend uit, geheel op Maatjes eigen wijze had hij fotolijsten opgehangen, allerlei roze accessoires neergezet (hij weet dat ik daar niet van hou) en van kleur verwisselende verlichting aangebracht. Helemaal te gek, met een dubbele betekenis van gek.
Vanmorgen ben ik weer naar de sportschool geweest, ik kreeg een knuffel van mijn lieve Shirley Temple. Ik heb met veel plezier me weer op de apparaten gehesen. Ik had een tweede beste tijd op de loopband en een persoonlijk record op de hometrainer. Ik kan het dus nog steeds. Ik moest er diep voor gaan, maar met de herinneringen aan de 500 steps heb ik me over het punt van niet meer kunnen heen gesleept. Ik tel nog mee.
Vandaag ga ik met C.T. uit A., mijn lieve vriendin naar E.J. uit C. te Spanje. Ik ga een week ontmannen. Misschien eens even tijd voor echte rust en bezinning. Ik kan van E.J.  nog wel wat leren op dat gebied. Met C. is het nog steeds leuk na bijna 30 jaar vriendschap en dat gaan we vieren in Barcelona!