Alweer dagen urenlang in het witte circuit doorgebracht. Vriendelijke artsen en verpleegkundigen staan me te woord en helpen me. Met name de radiologe had voor het eerst echt tijd en gaf me een gevoel als ervaringsdeskundige een stem te hebben. Ruim een uur hebben we samen mijn scans en MRI foto's bekeken. Door mijn pijnklachten te koppelen aan het beeld, kwam er een weloverwogen antwoord op praktisch al mijn vragen. Het was ook gezellig en mijn humor klikte enorm met de hare. 'Dit is een ongewoon consult' zei ze, 'maar daar hou ik wel van.'
Wat vooral de laatste week de kop op is komen steken, is nachtelijke zenuwpijn. De pijn straalt vooral uit naar mijn rechterarm (voor de kijkers thuis links). Mijn vingers voelen dof en gevoelloos aan en tintelen zodra ik ze ga bewegen. Zelfs nu, nadat ik al een uur wakker ben en typ op mijn toetsenbord, voelen mijn vingers onwerkelijk aan en branden. De oorzaak is waarschijnlijk beklemming bij de wervels door tumoren die rond het ruggenmerg liggen en de boel verdrukken. Op den duur kan dit tot gevolg hebben dat zowel mijn armen als benen verlammen. Zaak dus dat er iets aan gedaan wordt.
Dr. Speijer, zo heet mijn radiologe, heeft me met spoed doorgestuurd naar de neuroloog. Zenuwen zijn tenslotte weer de specialiteit van de neurologie. Ik ga er dinsdag heen om hun visie op mijn klachten te horen. Ik ga goed voorbereid naar de afspraak en heb al wat betrouwbare informatie doorgenomen en bestudeerd. Ik wil weten wat ik kan vragen en bovenal een gelijkwaardige partij zijn bij dergelijke consulten. Ik heb gemerkt dat artsen er heel positief tegenover staan als je als patiënt acceptabel assertief bent. Zeiken kan iedereen, meedenken vraagt meer werk, maar levert ook veel op. Ik ben door de arts van Catootje ook wel gekscherend  zijn co-assistent genoemd. Een eretitel vind ik.
Woensdag word ik bestraald aan mijn bekken. Er zal geprobeerd worden om zoveel mogelijk foute cellen kapot te bombarderen. Dr. Speijer heeft vooraf een gesprek met me om de behandeling door te nemen. Ze gaf aan dat dit niet een standaard procedure is, maar omdat ik in haar ogen geen 'normale patiënt' ben, wil ze me inzage geven in de werkwijze en de kans geven mijn vragen te stellen. Ik voel me voor het eerst volwaardig partner in mijn eigen behandelingsplannen.
Na de bestraling, die grote impact kan hebben op mijn armen, wil ik snel fit zijn voor een op handen zijnde reünie van mijn lagere school. We hebben al heel veel oud-leerlingen kunnen vinden dankzij de sociale media en speurwerk van een aantal van ons. Ik kijk er met spanning naar uit, aangezien ik niet schadevrij door de lagere schooljaren heen gekomen ben.
'Mijn pestkop' heb ik van de week in een face-to-face-ontmoeting uitgenodigd (er waren er meer, maar deze stond op plaats een). Ik heb een aantal malen eerder op het punt gestaan om aan te bellen aangezien ik sinds een aantal maanden weet dat ze nog in dezelfde straat woont als toentertijd. De behoefte om haar ruiten in te gooien is langzaam weggeebt en heeft plaats gemaakt voor nieuwsgierigheid. Toch had ik behoorlijk de zenuwen toen ik daadwerkelijk de knop indrukte van haar deurbel. Na een aantal malen ijsberen voor haar deur was het moment daar. De bel gaf echter geen sjoege, dus heb ik als alternatief om haar aandacht te trekken op het raam geklopt. De honden sloegen aan en ik hoorde voetstappen.
Na ongeveer 20 seconden ging de deur open. Daar stond ze, nog steeds veel kleiner dan ik en met een hoger BMI (dat dan weer wel). De geur van de in huis aanwezige honden en katten priemde in mijn neus. Ik stelde me voor aan de vrouw die mijn leven lang al synoniem is voor buikpijn en migraine. Bij haar was geen spoor van herkenning. Ook niet toen ik mijn naam nogmaals zei. Ik kan wel concluderen dat we niet van gelijkwaardige betekenis zijn geweest in elkaars leven. Pfff, had ik dat maar eerder geweten.
We hebben een korte tijd gesproken. Na het noemen van een aantal beroemde figuren in onze klas, met name Heintje, ging er vaag een lampje branden. Ik heb haar verteld over de reünie en dat we graag willen dat ze erbij is. Op een papiertje heb ik voor haar mijn gegevens geschreven en de datum en tijd van aanvang. Ik stond zo te friemelen met de kralen aan mijn t-shirt dat er een wegvloog. 'Ik verlies mijn ballen' zei ik spontaan.' Mijn pestkop' lachte en kreeg iets menselijks en mijn angst verdween als sneeuw voor de zon.
In de auto op weg naar huis overdacht ik mijn moedige actie. Ik realiseerde me ineens dat ik de verkeerde datum op het briefje had gezet. Mijn hemel, notabene de datum van mijn 50ste verjaardag! Stel je voor dat ze daar ineens op de stoep staat! Thuis heb ik snel mijn bak met ansichtkaarten gepakt en de juiste tekst op de kaart gezet. Ik had er nog een liggen met poesjes, die zal ze vast wel leuk vinden. Het avontuur eindigde met een gevoel van opluchting toen de glanzende kaart in de bus gleed. Over last van zenuwen gesproken!