Voorafgaand aan mijn bezoek aan de bedrijfsarts was ik op een kruk (is wel lastig zitten) in de zon een nieuw verhaal aan het schrijven. De zon doet mijn botten goed en zorgt voor soepelere gewrichten. Het verhaal, dat uiteraard nog volgt, wordt overschaduwd door mijn gesprek met Mevrouw B.. Ze legt al haar woorden op een weegschaal alvorens deze daarna langzaam en duidelijk uit te spreken. Verder zal ik geen details noemen aangezien ik haar de mogelijkheid heb geboden mijn verhalen zelf ook te gaan lezen. Anonimiteit is soms te verkiezen boven bekendheid.
Aangezien we in een land leven waar veel mogelijk is om mensen die niet deel kunnen nemen aan de werkmaatschappij toch van een vorm van salaris te voorzien, zijn er ook veel wetten en bijbehorende regels bedacht. Die regels zijn, in mijn ogen, met name bedacht om mensen te weren die niet echt iets mankeren maar er toch gebruik, of liever misbruik, van willen maken. Ik ben dus ook onderworpen aan deze bureaucratie en moet dus samen met Mevrouw B. de paden van al deze regelgeving bewandelen.
Op 18 december 2013 ben ik alweer in een jaar ziek gemeld, tijd dus om alvast te anticiperen op het jaar daarop als ik definitief tot een andere groep, de arbeidsongeschikten, ga horen. Om te voorkomen dat ik een aanzienlijk deel van mijn loon ga verliezen, is er een aanvullende regeling bedacht. Dan moet je echter wel zeker weten dat terugkeer naar de werkplek is uitgesloten. Kortom, ik moet eigenlijk zwart op wit laten zetten dat ik niet te repareren ben en er op een dag tussenuit piep. Lastige kwestie aangezien de oncoloog op de prognose één tot vele jaren heeft geschreven. Een jaar is prima te behappen wat betreft de uitkerende instanties, maar wat nou als ik er jaren over doe? Wie gaat dat betalen? En wat nou (ja, ook daar schijn ik bij stil te moeten staan) als ik toch niet ga omdat er bijvoorbeeld een medisch wonder gebeurt?
Was ik verdomme (excusez le mots) er net aan toe mijn lot te accepteren en dus pragmatisch te werk te gaan met alle nodige zaken, moet ik gaan bedenken wat er gebeurt als het niet doorgaat.... Ik moet Owen dus voorbereiden op mijn mogelijke sterven, maar misschien ook weer niet. Voor mij heeft dit dilemma een hoop onrust veroorzaakt. Had mijn oncoloog nou niet juist met klem gezegd dat ze zeker weet dat mijn metastasen (uitzaaiingen) mijn einde zouden betekenen (tenzij ik onder een tram loop of roekeloos rij natuurlijk). Ik kan het UWV geen belofte doen, ik wil ze ook geen belofte doen, maar zou er het makkelijkste afkomen als ik wel mijn lot met zekerheid zou aankondigen.
Ik weet dat een bedrijfsarts gevangen zit in regelgeving, daar heeft onze misbruikmaatschappij voor gezorgd. Je ziet ik probeer me in te leven en het te begrijpen. Ik snap best dat sommige mensen misschien denken dat iemand die om de dag sport best wel een paar uur kan werken. Ik sport om te blijven bestaan. Om er te kunnen zijn voor mijn Owen, mijn man, mijn familie en vrienden. Ik ga bijna iedere dag helemaal stuk en zweet (voor het eerst van mijn leven) met bakken. Ik heb ontdekt dat onder iedere laag van stuk gaan weer een nieuwe kracht tevoorschijn komt. Ik verbreek nog steeds mijn pr's, niet alleen met fysieke kracht maar bovenal met wilskracht.
Ik zit in de zon omdat ik doe wat een ieder zou doen. Ik heb pijn, de hele dag. Ik slaap op morfine, ik kan eigenlijk niet op een kruk zitten (dat merk ik nu), ik hou me staande op basis van mentaliteit. Met mijn wilskracht heb ik gisteren de samenwerking tussen Sportcity en de Stichting Bewegen Tegen Kanker (BTK) voor elkaar gekregen. Er komt sport voor mensen met de diagnose kanker in een gewone sportschool. Het gaat echt gebeuren. Sportcity krijgt een BTK-keurmerk en zal medisch verantwoorde begeleiding gaan geven!
En mocht ik het voor elkaar krijgen om mezelf met mijn wilskracht te genezen, dan begin ik voor mezelf. Dan gaat 'Conviva' een echt bedrijf worden. Klaarblijkelijk moet ik voor de regels in Nederland twee dingen tegelijk kunnen doen, leven en sterven. Misschien kan ik dat eigenlijk al en hoef ik me dus nergens zorgen over te maken.
Ziek
Powered by Mijndomeinwebsitemaker.nl
Reacties
Ik mis je als ik je niet zie,
Als ik je zie maak je me blij
En wil ik met je knuffelen
Kon ik maar zeggen hoe speciaal je voor me bent!
Wat ben ik trots op mijn Verloofde!
xxxxxxxxx
Yesssss you did it!!! Ik begin na het lezen van dit verhaal heeeeel hard voor je te klappen en heb direct twee medestanders. Ze hebben weliswaar nog geen idee waarom ze klappen...maar als ik roep HOERA VOOR DOMA! gaan er 4 handjes mee de lucht in. Lieverd wat ben ik weer trots op je!
Laat je niet gek maken door de regelgeving, blijf vooral de dingen doen die je leuk vindt, die je kracht geven en die jou maken tot wie je bent!
love you! X
He As,
Heb in een middag de laatste drie maanden van je weblog gelezen. Sommige dingen kwamen natuurlijk bekend voor; hadden we het dinsdag nog over gehad. Dat was gezellig, zonnetje, wijntje, hapje. Gauw overdoen!
Heb genoten van al je verhalen, Kanjer!
Liefs en knuffel.
Lieve Astrid, Bureaucratie is het gezwel van onze samenleving. Daar zouden we nog tegen kunnen vechten en kunnen daarvan tenminste nog de overheid de schuld geven. In tegenstelling tot jouw ziekte, geen schuld maar slechts lijdzaam toekijken of ondergaan. Maar niet jij en al zeker niet lijdzaam. Ik juich al jouw inspanningen en bereikte resultaten toe maar beween je pijn. Liefs Ruud.
Diep respect voor het BTK keurmerk, dat heb je toch maar mooi voor elkaar, je hebt "een steen verlegd in een rivier op aarde". Verder snap ik je worsteling met de bureaucratie, je moet mee, ook in dat proces. Er zou een aparte wet moeten komen voor mensen zoals jij, de " niet zeuren, maar laat ze genieten wet". Luvyou, XXX.
Ik vond je vanaf onze eerste kennismaking (Hoekpandje) al zo'n gaaf wijf. En nu... Ik ga alsmaar meer van je houden. Wat een beest ben je! Al dat gekut met UWV, je zit er niet op te wachten. Toch maak je er een mooi verhaal van. En je sportactie: helemaal jij. Zo ontzettend gaaf dat t gelukt is! Goed gedaan mooi mens!!! X
Ook al geef ik niet altijd commentaar, (ik lees) je wel altijd, heerlijk mensemens, love you xxxxxBep.
De stoet KLAPPERS zwelt aan, ik doe gráag mee, en zet meteen luid zingend in ' KEEP YOUR HEAD UP, KEEP YOUR HEART STROÓOÓÓÓNGGGGGGGG' .
KLAP, KLAP voor jouw onbaatzuchtige en succesvolle inzet voor het welzijn van andere kankerpatienten.
KLAPPERDEKLAP voor jouw uitnodiging aan Mevrouw B. ( van Bewaker van wet of van BureaucratieTenTop?) om jouw Blog te lezen ( of B van Blog opende mij de ogen B?)
KEEP YOUR MIND SET, KEEP YOUR HAIR LÓHÓNG, KEEP YOOUR MIND SET IN YOUR WAYS....
omheld, do
Pfffff, kon die bedrijfsarts niet tot oktober wachten. Ik herken wat je schrijft, bah bah bah......
Als je wilt kan idiëtist mits en de maren wel uitleggen. Wat belangrijkste is, is dat jij met jezelf bezig bent en je niet laat leiden door burocratie.
Tof van dat keurmerk zeg!!!
Liefs Irene
KLAP KLAP KLAP KLAP KLAP KLAP KLAP KLAP KLAP KLAP KLAP KLAP KLAP KLAP KLAP KLAP KLAP KLAP KLAP KLAP KLAP KLAP!!!! Een heel groot applaus voor jou en het voor elkaar boksen van SPORT+ (of hoe het dan ook heten gaat)...Niet alleen een prachtig plan, maar ook het enthousiasme, de wilskracht en het lef om het met behulp van de juiste mensen van de grond te krijgen! En daar klappen we met z'n allen zo hard voor dat niemand meer iets verstaat van dat gelul over de regeltjes van het UWV! Want je hebt er 100% recht op om je tijd nu te besteden aan jezelf en je eigen mensen, de maatschappij heeft genoeg van je gekregen. KLAP KLAP KLAP KLAP KLAP KLAP KLAP KLAP KLAP KLAP KLAP KLAP KLAP!!!
Chapeau voor het lanceren van het BTK keurmerk. Geweldig hoe je dit weer voor elkaar hebt gekregen. Ben zo supertrots op je.
Voor het bureaucratische zooitje in dit land heb ik ff geen woorden. Het stukje empathie bij dit soort mensen die zich dan ook nog professionals noemen, is ver te zoeken.
Een hele dikke kus van een piepklein muisje.
Xxx
Applaus voor het BTK keurmerk!! Goed gedaan Assie!
He astrid,
wederom een super blog....we zijn zo erg afgezakt dat je nu dit moet beslissen. Blijf jij maar lekker leven schijt aan het uwv die hebben tegen die tijd de regels allang weer veranderd. zie je nog te graag oc binenkomen met een luide schreeuw een (ook al is dat soms om de pijn te verbijten) brede glimlach.....
Sterkte!!!!
Dat heb je weer mooi opgeschreven, Astrid ! Als je de regels begrijpt, kun je ook leren er soepel mee om te gaan. DWZ: Erger je er niet langer aan , maar ga er - als het nodig is - gewoon in mee. Mocht mw. B of 1 van haar collega's je ooit aan het werk sturen: Meld je gewoon op je werk. Probeer iets te doen en blijkt dat niet te gaan, meld je dan onmiddelijk ziek en ga met je klachten naar je behandelend arts. Op basis daarvan heb je opnieuw recht op ziekteverlof, enzovoort... Mocht je toevallig op je werk geen klachten ondervinden, dan is het aan het werk gaan misschien wel een zegen voor je... Succes en sterkte !
GRRR, frustrerend die regeltjes. Heb ook deze bierkaaij bevochten mbt inkomensverlies tav mijn eigen achtergrond. Is ook TV programma aan gewijdt waarin mensen gelijk jou situatie hun verhaal deden. Kun je nog deuren voor intrappen bij de overheid. Hulde voor je resultaat te kunnen sporten bij de "gewone" sportschool! Dat heb je goed gedaan! Die 2e horde nemen dit aan te pakken zal baanbrekend werk zijn! Ik snap dat je er iebelig van wordt maar hoop stiekum dat mevr B gelijk krijgt, want dat betekend dat je nog jaren in ons midden bent! Behoudt je wilskracht en humor! Liefs Trudy
Uiteraard mijn applaus en niet alleen voor het BTK keurmerk.
Het is weer te triest voor woorden!
Ergens begrijp ik Mevrouw B wel, maar enig begrip voor specifieke situaties zoals die van jou zouden op eigen initiatief van Mevrouw B best wel ontheven moeten kunnen worden van bepaalde regels.
Veel sterkte en wilskracht met deze nieuwe uitdaging, en gefeliciteerd met het voor elkaar krijgen van de Samenwerking.
ik weet even nietwat ik ga zeggen, misschien wel niks.
behalve dat het weer mooi geschreven is en me weer doet slikken en met de korte mouw van mijn shirt mijn ooghoek droog wrijf (best wel lastig met korte mouwen). ik hoop dat ik nog lang van je wilskracht mag genieten wat voor mij een inspiratiebron is. Nu stop ik en roep ik alle lezers op te reageren met een applaus voor het BTK keurmerk.