Vanmorgen ben ik voor de derde keer in Leiden geweest voor een praatsessie met een zeer doortastende therapeute. Ik heb huiswerk, niet alleen goede voornemens maar ook actie. Ik ga aan de slag om 'moeten' te bevechten. Mijn wensen zal ik gaan afstemmen op de hoeveelheid energie die ik heb. De mate van energie wordt verdeeld over vijf niveaus 0 t/m 4. Bij 0 hang ik met mijn tong uit mijn mond op de bank en bij 4 voel ik me energiek genoeg om een normale mensendag door te komen. Het niveau bepaalt dus hoeveel ik aankan.
Nu is het aan mij om mezelf zodanig goed in te schatten dat ik niet over mijn grenzen ga en dat ik zuinig ben met de verdeling. Geen eenvoudige taak. Deze ochtend gaf ik mijn energie een 2 en daar zit ik nog steeds op. Een goede reden om de bank als beste vriend uit te roepen en schrijven als laagdrempelige activiteit daaraan te koppelen. Alle dingen die ik voortaan doe ga ik (zo luid het advies) aan tijd verbinden. Hoe leuk de dingen ook zijn die ik doe, een half uur naaimachine wordt een half uur naaimachine en niets hoeft af. Wow, wat een opdracht. Alles wordt dus super concreet en tijdgebonden.
Wil ik mezelf uit het dal van de burning-out halen, dan zal ik iets moeten doen wat me in vijftig jaar nog niet gelukt is; grenzen stellen en moeten toegeven dat ik iets niet meer kan, in ieder geval vandaag niet. De therapeute waarschuwde me dat ik door deze maatregelen toe te passen mezelf minder populair zou kunnen maken. Astrid die 'nee' zegt komt niet vaak voor. Dat komt niet alleen omdat ik het moeilijk vind, maar ook omdat ik zoveel heel leuk vind om te doen. Toch heb ik maar een hoeveelheid daadkracht en het zal niet meer worden, alleen maar minder. En als ik op blijf branden, dan zal die hoeveelheid alleen maar sneller op zijn.
De komende vier weken ga ik proberen om vier keer per dag een rapportcijfer te geven aan mijn vitaliteit. Activiteiten die meer van me vragen dan ik in voorraad heb zal ik moeten beperken of zelfs afstoten. Het is een hele uitdaging om deze opdracht uit te voeren. Ik zie mezelf al lopen met een schrift in mijn hand. Dat wordt natuurlijk de iPhone aangezien die het makkelijkste voorhanden is. Niemand hoeft voor mij te denken of te beperken, dat moet ik zelf doen. Dus laat mij mijn gevecht maar aangaan.
Ondertussen ben ik de laatste weken steeds meer op zoek gegaan naar de zin van het bestaan en de eventuele verantwoordelijke voor het feit dat ik besta. Nou weet ik wel dat ik door een daad van mijn ouders op aarde ben gekomen, maar ik heb behoefte aan meer. Luisterend naar de teksten op cd's van Mumford and Sons, ben ik nieuwsgierig geworden naar zinnen als "Meet your maker" en "Awake my soul". Het zijn hele hippe muzikanten met teksten die me nieuwsgierig maken naar meer. Wat als er nu wel een god bestaat? Wat als er wel een schepper is?
Ik wil door niemand bekeerd worden en zie in de verschrikkelijke oorlogen op de wereld het geloof meer als een oorzaak dan een oplossing. Geen man met een baard, geen strenge regels en toch moet er iets zijn. Tijdens mijn slaap kreeg ik vorige week een boodschap-droom. Het is een soort bewuste slaap waarin een mededeling wordt gegeven waar ik iets mee moet. Ik kreeg de opdracht om met bomen te gaan knuffelen en zo te aarden om mijn energie kwijt te kunnen via de wortels. Op zich niet eens een echt gek idee aangezien prinses Irene daarin al eens is voorgegaan.
Kort voor deze boodschap-droom had ik een gesprek gehad met een hele sympathieke buurman die een fervent aanhanger is van een Christelijk geloof dat ergens in een kleine gemeenschap gepredikt wordt. Hem heb ik vragen gesteld over zijn visie op god en welke rol dit in zijn leven heeft. Hij maakt altijd een blije en tevreden indruk en is tevens goed benaderbaar voor kritische vragen. Ik wilde zo graag van hem weten hoe hij het leven na de dood ziet. Als het waar is wat hij zegt wil ik ook zo graag geloven en me overgeven opdat ik straks niet het gevoel heb dat ik alleen kom te staan. Maar ondanks zijn mooie woorden en de moeite om mee te gaan in zijn gedachtengoed, is het me tot op heden niet gelukt.
Bomen knuffelen leek een makkelijk haalbaarder doel. Dus de dag na mijn bewuste droom koos ik in een nabij gelegen park een mooie boom uit. Ik keek een aantal malen om me heen of ik niemand zag en greep mijn kans. Ik sloeg mijn armen om het prachtig stukje natuur, sloot mijn ogen en probeerde mijn energie in de boom te laten verdwijnen met de hoop dat ik ook energie zou terugkrijgen. Omdat ik niet zeker wist of ik gezien werd, raffelde ik mijn daad wat af en liep verder naar het buurtwinkeltje om wat chips te halen en dan maar mijn emoties weg te eten.
‘s Middags toen Arrie thuiskwam vertelde ik hem mijn avontuur. Hij vroeg zich af of het gelukt was. Ik zei hem dat ik op het moment van omarming geen opvlieger had en dus niet wist of het gewerkt had. Terwijl ik mijn relaas deed voelde ik de stoom uit mijn oren komen. Ik rende de tuindeur door en bij de eerste de beste boom stond ik stil voor een innige omarming om te kijken of het deze keer wel ging lukken om stoom af te blazen en het via de wortels in de aarde te laten verdwijnen. Na deze inspanning opende ik mijn ogen en keek ik recht in de ogen van de Christelijke buurman. Ik wilde hem vertellen waar ik mee bezig was, maar hij was aan de telefoon in een zakelijk gesprek verwikkeld. Mijn uitleg had hij dus nog te goed.
Later op de avond ging de bel. Het was de buurman, hij was toch wel heel nieuwsgierig naar hetgeen hij had waargenomen. Ik legde hem uit dat ik een boodschap-droom had gehad en dat ik slechts uitvoerde wat me opgedragen was. Hij moest vriendelijk lachen en gaf me het advies om op zoek te gaan naar de schepper van de boom. Tja... daar had hij een punt. Ik heb hem beloofd een keer mee te gaan naar zijn gemeenschap waar hij zoveel geluk vindt. Ik wil het een kans geven. Ik zeg eerlijk dat ik wel eens jaloers ben op mensen met zo een rotsvast vertrouwen.
Ik weet en geloof dat er ergens wel een superkracht is. Iets dat sterker is dan alles op aarde. Ik vind het leuk om erover na te denken, ik wil niet bekeerd worden. Ik wil zelf vinden. Ik weet dat het komt omdat ik toch ergens hoop dat hetgeen dat aan de andere kant van het leven is, ook de moeite waard is. Tot die tijd ga ik dus netjes mijn opdrachten uitvoeren om mezelf weer in balans te krijgen, mijn energie verdelen over zaken die van belang zijn en hopen dat mensen om me heen begrip hebben voor de keuzes die ik moet maken om mezelf op de rails te houden.
Zoeken naar
Powered by Mijndomeinwebsitemaker.nl
Reacties
Hey Astrid, ik ben het boek 'Een ongewoon gesprek met God' van Neale D. Walsch aan het lezen. Vind er veel interessante dingen instaan en kan het je aanraden. Maar zoals met alle tips geldt: doe ermee wat je wilt ;-). Liefs, Inger
Ik vind beuken altijd prachtige bomen, een gladde, statige stam en bijna haaks daarop brede plakkaten kleine bladeren, die het zonlicht twinkelend doorlaten...Sterk, maar toch speels. Je bent je eigen boom lieve schat, sterk en speels. Jouw bladeren zoeken naar het zonlicht, naar groei en avontuur. Voor houvast vertrouw je op je eigen wortels en op de beschutting van de bomen om je heen. Er zijn al bomen om je heen omgevallen, of ziek geworden en gestorven, er zijn weer nieuwe, tere stammetjes gegroeid, sommige daarvan heb je groot zien worden en reiken al weer boven jou uit. Alle bomen zijn sterfelijk, dat hoort erbij, het is een cyclus waarvan we allemaal deel utimaken. Wees niet bang liefje, we zijn altijd samen.
Hi Astrid,
ik zag je gister even op het HCO maar heb niet de tijd genomen om te zeggen dat je er goed uitziet en dat ik graag je blog lees... Dus bij deze!!
groetjes Kim
Lieve verloofde,
hoe kun jij nou minder populair worden? Ik droomde vannacht dat ik de eerste boom was die je tegen kwam...om zo heel lang met je te kunnen knuffelen en vooral ook om je energie te geven! Ik blijf altijd van je houden, omdat jij zo uniek bent. Wat ben je toch een geweldige doma! Knipoog van je verloofde!
lieve as,
-bomen knuffelen kan veel makkelijker met je rug! en eh..schat je mag doen wat je wil, maar die boom hoeft jouw energie niet perse, de bedoeling is natuurlijke uitwisseling. en gewoon lekker aarden.
- god is toch gewoon een woordje voor vrede met jezelf en je omgeving? T kan makkelijker Assie...maar als jij t via de kerk of een fijne groep wil doen is het ook prima. Vind gewoon vrede.
- "moeten" is een vrouwenkwaal. Wees een vent! Verander al je to do dingen in WILLEN...en dan merk je vanzelf dat je sommige dingen helemaal niet wilt! Niet doen dan dus. pluk de dag.
- Nee horen is wel fijn! Want dan weten wij dat als je ja zegt, t ook echt ja is. Zeg NEE en wees er trots op. Dat geeft ons vertrouwen en rust dat je goed voor jezelf zorgt.
- Ik hou van jou.
sterkte. wees lief voor jou. Je verdient t zo.
kus ets
Hoi Astrid,
mag ik jou De kracht van de Kabbala aanbevelen van Rav Berg. Misschien helpt het je op je zoektocht. http://www.boekwinkeltjes.nl/singleorder.php?id=145484900
Verder: vechten? Loslaten is je enige houvast! Heb vrede met wat er lukt.
Liefs,
Mo
Dagelijks rapportcijfer van mij voor jou : 9,5 (een 10 is voor de meester en jij bent nou eenmaal juf) onvoldoendes doen we niet aan!X
Je doet t goed en bent super: geloof in wat je doet en jezelf! XXXXXX
Jeetje Astrid, maak je alsjeblieft niet ongerust of je minder populair zou worden.Het beetje energie dat je soms hebt kun je beter gebruiken om te zoeken naar later. Ik hoop dat je er rustiger van wordt. We gunnen je dat zo!
Dikke kus!
Ik hoop echt dat je vind wat je zoekt en dat er meer is tussen hemel en aarde. Waarom zijn wij er anders.....
Heb smakelijk moeten lachen om je boom omarmingen! Zag het helemaal voor me! Enne, juist jij maakte mij wakker met het hiernamaals! Die mooie foto van dat landschap met dat het daarna gewoon verder ging!
Het gevecht tegen het moeten is inderdaad een opdracht die alleen jij kunt uitvoeren maar steunen en begrip tonen kan ik wel. En maak je jezelf minder populair??? NO FUCKING WAY. Ik hou van je omdat je bent wie je bent. KUZZZZ
Een nee-zeggende As minder populair? Echt niet!! Misschien moeten sommige mensen eraan wennen...So what. Doe wat je wilt, volg je hart en je cijfers, luv you, XXX
Lieve Astrid,Het gaat niet om die man met die baard of welk icoon er aan wordt gekoppeld afhankelijk van het geloof.... Het gaat om JOU!!!Het enige waar je in moet geloven is "jezelf"... En ja dat klinkt in de eerste instantie een beetje als "me-myself-and-I".... Maar het is echt zo!Jij hoeft je voor niemand niet meer te bewijzen, want je hebt aan jezelf al bewezen dat je een soort van "oermens" bent... En wat je ook doet, of niet doet, mensen beoordelen of veroordelen je toch wel omdat dat nu eenmaal onderdeel is van onze huidige samenleving. Maar dat doet er allemaal niet toe, zolang je maar in je zelf gelooft.Je moet gewoon weer terug naar dat gevoel dat je altijd al hebt gehad maar wat we allemaal kwijt raken tijdens het "groot" worden. Weer in contact komen met je "bewustwijn", en dan het woord in 2en gesplits om dat je gewoon moet "zijn" op een bewuste (aanwezige) manier ... Bewust Zijn!En wat ik daar mee bedoel moet ik misschien wel even toelichten...Als ik mijn emoties alleen maar kan "voelen" (net als wat kinderen doen) zonder ze te koppelen aan een "gedachten" en zonder dat ik dingen ga rationaliseren dan vergeet ik ze ook zo weer en is het maar een "moment opname"...Want eigenlijk als kind kennen we alleen maar de basis Emoties: boosheid, vreugde, verdriet, angst, afschuw en verrassing. Alle andere dingen zoals "schuldgevoel", "jaloezie", "schaamte".. en noem ze maar op die leer je pas op latere leeftijd.Kinderen maken zich ook geen zorgen om wat de buitenwereld van ze denkt, ze zijn gewoon onderdeel van de "wereld"/"samenleving". Ze denken ook op kort termijn (ze vragen: moet ik morgen naar school? Of mag ik drinken?) En als het niet kan/mag dan laten ze het ook weer los.Ze zijn ondernement om dat ze wel angst kennen, maar zien geen "gevaar". Ze zeggen/verwoorden wat ze "waarnemen", wat voor volwassenen nog wel eens heel confronterend kan zijn.Kinderen geven ook onvoorwaardelijke liefde.... Gewoon pure emoties.Als je wel eens aan een kind vraagt, waarom ben je boos, dan zeggen ze "weet ik niet", en dat is denk belangrijk, laat je emoties gewoon "gebeuren" zonder te weten het "waarom".Eigenlijk leef een kind van dag tot dag, heeft een hele andere interpretatie van tijd, beloftes, momenten, maar ze kunnen zich wel dingen herrinneren, maar dat blokkeert ze niet in hun verdere ontwikkeling of aller daagse dingen.En dat voelt voor mij als "bewust-zijn".... Weer terug naar af, gewoon weer "kind" zijn. Al je functies gebruiken, dingen voelen, horen, ruiken, observeren zonder ze te koppelen aan de dingen die je "geleerd" hebt. Want dan zijn er ook geen "problemen", alleen maar intense moment opnames van vreugde of verdriet of plezier, maar zonder dat dat een "blokkade" wordt.Dus weer dat gevoel oproepen wat je altijd hebt gehad, altijd onderdeel is geweest van je zelf, maar wat verdrongen is door je "gedachten" (opvoeding, invloed van buitenaf, de samenleving), want die heeft er voor gezorgd dat je emoties bent gaan koppelen en zo een "IK" gecreerd."Ik" kan dus best functioneren in de "samenleving" met al zijn regels en voorwaarden omdat het daar nu éénmaal onderdeel van is op dit moment, mits het "bewust-zijn" maar de overhand houdt.In mijn beleving is het "bewust-zijn", een manier om weer in "balans" te zijn..... En nee zeggen, of minder sterk zijn enz zijn daar ook onderdeel van.....Geloof in je zelf! Lieve Astrid, ik hou van je en vindt je een prachtig mens en of je nu bomen knuffelt of iets anders doet dat maakt niet uit, als jij er maar kracht uit haalt
Lieve as, sterkte met je zoektocht! Hoop dat je vindt waar je wat mee kunt. 😘😘
Jee, wat een zoektocht. Begrijpelijk. Mijn zeer nuchtere vader zei op zijn sterfbed (1990): Er zijn zoveel zielen die op mij wachten. Wie weet. Ik hoop het eigenlijk ook. Mocht je het antwoord vinden, laat het weten. Sterkte intussen! Xxxx